Igłą malowane – haft
Tradycja sztuki hafciarskiej sięga czasów starożytnych, posiada tysiące różnych nurtów lokalnych, cały czas ewoluuje, a w dodatku współcześnie często bywa redefiniowana i poprzez unowocześnienie metod i tematyki może być zarówno środkiem wyrazu dla artystów awangardowych jak i dla tradycjonalistów sięgających po zwyczajowe szablony. W zasobach bibliotek należących do Federacji Bibliotek Cyfrowych znajdziemy wiele form haftowanych dzieł. Jeden z większych zbiorów zabytkowych obiektów przyozdobionych haftem ręcznym posiada Cyfrowe Muzeum Narodowe w Warszawie, są to np.: XIX-wieczny sztambuch w futerale, pamiętnik w jedwabnej oprawie, teczka, makata, gobelinowy krawat mandaryński, XVII-wieczne jedwabne antependium, czy kamizelka męska. Równie zróżnicowane obiekty znajdują się w Centralnej Bazie Judaików – są to głównie kunsztowne ozdoby na tkaninach religijnych (atara, woreczek na tałes, zasłona na aron ha-kodesz, sukienka na Torę) oraz przedmiotach świeckich (tkanina, gobelinowa torebka Reginy Horowitz). Polskie, tradycyjne hafty dostępne są w paru cyfrowych bibliotekach regionalnych np. w Bałtyckiej Bibliotece Cyfrowej (kaszubski ręcznik haftowany). Więcej o polskich haftach różnego rodzaju przeczytać możemy w artykułach zamieszczonych w Bibliotece Cyfrowej Polskiego Instytutu Antropologii, są to ilustrowane fotografiami teksty o m.in.: ludowym hafcie śląskim, wielkopolskim hafcie snutkowym, hafcie ludowym na częściach stroju czy hafcie kurpiowskim w Puszczy Białej.
