Opis

• Tytuł:
  Social Personalism, Its Implications for Education and Implementation in Society
• Twórca:
  Chrost, Sławomir
• Opis:
  The human-person is, according to personalism, open to others, needs others and creates various forms of community. The socialization of the human-person is, most of all, the outcome of lack and excess. The human-person, colloquially speaking, needs other people to grow, and needs interpersonal relationships to ‘give and take.’ The purpose of this essay is to outline the theoretical underpinnings of social personalism, its implications for pedagogy and selected examples of how it is cultivated in practice. The author demonstrates that the ‘I’ directed to the ‘you’ also becomes the ‘I’ for the ‘you.’ Thus, the theory of the human being – the person – as a relational being translates into the teleology of education and pedagogical practice. ‘I’ is oriented ‘towards’ and ‘for’ ‘you’/‘You,’ being ‘with’ ‘you’/‘You.’ It is worth noting that social personalism is a path ‘between’ individualism and collectivism. It attempts to combine the individual good with the common good through the characteristic of participation in the community. The pedagogy of the person comes to fruition in the community, according to the principles of companionship through dialogue. It strives for the full development of the human being as a person – a development that materialises through active love towards the other in a spirit of solidarity.;
  Człowiek-osoba jest, według personalizmu, otwarty na innych, potrzebuje innych oraz tworzy różne formy społeczności. Uspołecznienie człowieka-osoby jest przede wszystkim wynikiem braku i nadmiaru. Człowiek-osoba, kolokwialnie rzecz ujmując, potrzebuje innych ludzi, aby się rozwijać, potrzebuje relacji interpersonalnych, aby „dawać i brać”. Celem niniejszej refleksji jest przedstawienie teoretycznych podstaw personalizmu społecznego, jego pedagogicznych implikacji oraz wybranych przykładów rozwijania go w praktyce. Autor wykazuje, że „ja” skierowane do „ty” staje się też „ja” dla „ty”. Teoria człowieka-osoby jako bytu relacyjnego przekłada się zatem na teleologię wychowania i praktykę pedagogiczną. „Ja” nakierowane jest „ku” i „dla” „ty”/„Ty”, na bycie „z” „ty”/„Ty”. Warto zauważyć, że personalizm społeczny jest drogą „pomiędzy” indywidualizmem a kolektywizmem. Próbuje łączyć dobro indywidualne z dobrem wspólnym poprzez właściwość uczestnictwa we wspólnocie. Pedagogia osoby realizowana jest we wspólnocie, zgodnie z zasadami towarzyszenia poprzez dialog. Zmierza do pełnego rozwoju człowieka jako osoby – rozwoju, który realizuje się poprzez czynną miłość wobec drugiego człowieka w duchu solidarności.
• Dostępność obiektu:
  Dostęp otwarty
• Prawa: https://creativecommons.org/licenses/by-nd/4.0
• Data:
  2025.01.29
• Typ:
  info:eu-repo/semantics/article;
  info:eu-repo/semantics/publishedVersion
• Język:
  angielski
• Źródło:
  Paedagogia Christiana; Tom 54 Nr 2 (2024): Pedagogical personalism and love; 85-105;
  Paedagogia Christiana; Vol. 54 No. 2 (2024): Pedagogical personalism and love; 85-105;
  2451-1951;
  1505-6872
• Format:
  application/pdf
• Wydawca:
  Nicolaus Copernicus University in Toruń (Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu)
• Relacja: https://apcz.umk.pl/PCh/article/view/58301/41298
• Temat i słowa kluczowe:
  social personalism;
  common good;
  educational community;
  accompaniment;
  dialogue;
  personalizm społeczny;
  dobro wspólne;
  wspólnota wychowawcza;
  towarzyszenie;
  dialog;
  solidarność
• Identyfikator: https://apcz.umk.pl/PCh/article/view/58301
• Dostawca danych:
  Akademicka Platforma Czasopism
• Czy mogę z tego obiektu skorzystać?:
  sprawdź warunki licencji
• Rodzaj zawartości:
  teksty