Opis

• Tytuł:
  Analisi di enunciati ironici nella lingua italiana della cultura e dei media tra la fine del XX secolo e l’inizio del XXI
• Twórca:
  Cavallo, Stefano
• Współtwórca:
  Università di Łódź, Facoltà di Filologia, Istituto di Romanistica, Cattedra di Italianistica
• Opis:
  Di ironia ci si occupa sin dall’antichità: ancora oggi costituisce un fenomeno di ampie dimensioni, oggetto di un dibattito tutt’altro che sopito, riguardante la sua definizione e la sua identità. L’ironia è comunicazione, ma è anche gioco e strumento di ricerca filosofica; è rivoluzione ma allo stesso tempo anche tradizione retorica; sovversione, ma anche scherzo; espressione senza parole ma anche arma di difesa. Costituisce un gap, un divario tra emittente e ricevente, grazie al quale si crea una “differenza di potenziale”, una “corrente”, una forza, che parte da chi parla e tocca — o investe — l’altro termine della comunicazione ironica. Il presente lavoro prendere le mosse da un’operazione di inquadramento del fenomeno ironico per poi passare alla specifica analisi di 68 esempi; il materiale raccolto nel corpus rappresenta una ideale rassegna di espressioni ironiche in lingua italiana standard, ricer¬cate nei più vari campi mediali.;
  Ironią zajmowano się od starożytności. Ów aspekt komunikacji (to właśnie w tym ujęciu została ona zbadana w tej pracy), który wyrażony może być nawet bez słów, od zawsze znajduje się w centrum zainteresowań badaczy wielu różnych dyscyplin. Z tego powodu niezbędnym okazało się rozpoczęcie tych badań od kontekstualizacji ironii, zarówno w odniesieniu do obrazów potencjalnie symbolizujących podstawowe formy ironii jak i na dalszym etapie, rozwijając badania nad etymologią. Kolejnym etapem tych badań było historyczne prześledzenie różnych znaczeń terminu ironia. W ciągu kolejnych wieków, nad pierwotnym nadbudowywały się kolejne znaczenia: na początku εἰρωνεία, eironeia traktowana była jako synonim polimorficzności (πολυτροπία, politropìa, warto zauważyć, że słowo πολύτροπος — politropòs, zmienność — oznacza przebiegłość Odysa w Odysei). Na to znaczenie nałożyły się inne — hipokryzja, fałsz i udawana niewiedza; ten kto przemawia z ironią odbierany jest jako kłamca, obłudnik, ktoś kto ukrywa właściwy cel. Ironia odbierana jako element łączący się z kłamstwem, później wraz z Sokratesem staje się narzędziem odkrywania prawdy (ἀλήθεια , alèteia); jednakże w sensie klasycznym odsyła do interpretacji, a zatem do δόξα, doxa ‘domniemywanie’ raczej niż do λόγος, lògos ‘myśl, istota’ . Od starożytności aż do dzisiaj, przemierzając kolejne epoki historyczne pojęcie ironii nabierało kolejnych walorów i znaczeń kulturowych. Materiał zgromadzony w korpusie przedstawia możliwie pełny zbiór wyrażeń ironicznych we włoskim języku standardowym, wyszukane w najróżniejszych obszarach komunikacji. Obejmuje okres pomiędzy latami 70. XX wieku a współczesnością.
• Dostępność obiektu:
  Dostęp otwarty
• Prawa: http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0 ;
  Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 Międzynarodowe
• Data:
  2019.06.24;
  2019
• Typ:
  Book
• Język:
  włoski
• Format:
  application/pdf;
  image/jpeg
• Wydawca:
  Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
• Identyfikator:
  Cavallo S., Analisi di enunciati ironici nella lingua italiana della cultura e dei media tra la fine del XX secolo e l’inizio del XXI, WUŁ, Łódź 2019, doi: 10.18778/8142-384-7.01.;
  978-83-8142-384-7;
  http://hdl.handle.net/11089/28919 ;
  978-83-8142-385-4;
  10.18778/8142-384-7.01
• Dostawca danych:
  Repozytorium Uniwersytetu Łódzkiego
• Czy mogę z tego obiektu skorzystać?:
  poproś o pozwolenie
• Rodzaj zawartości:
  obrazy